Het is ’s avonds, 9 april. We worden gebeld door een bevriende collega, zijn vrouw is huisarts en heeft, na een lange prikdag, 2 AstraZeneca (AZ) vaccins over. Of wij die prik willen….? YESSS!
Maar dan moeten we wel snel komen. De vaccinatie moet voor 21.30 in onze arm zitten.
Als een haas mikken we alle nèt uitgepakte spullen terug in de tas, halen de koelkast leeg en sluiten grote Mees af. Eenmaal in de auto zijn we blij dat we 130 kilometer per uur mogen rijden.
We kunnen niet geloven dat we straks beschermd zijn tegen corona en dat daarmee het leven luchtiger wordt.
In de auto stuur ik onze eigen huisarts een berichtje over ons voornemen en bel met een kind dat bij de GGD werkt. ‘Maar Mam, je bent toch nog geen 60? En Papa ook niet, dus mag je deze AZ-prik niet.’ Hmmmm. We rijden het uur in betrekkelijke stilte. Rob stuurt en ik zoek het internet af naar de risico’s op sinustrombose bij AZ boven de 55. Als we er bijna zijn vraagt Rob zich hardop af of het juridisch wel verantwoord is. We willen niet dat zij, door ons te prikken, juridisch vogelvrij is.
We parkeren voor de deur en knikken naar elkaar, we doen het, we zijn er klaar voor.
Bij binnenkomst staat ze al klaar met gehandschoende handen, de 2 spuitjes naast zich in een kartonnen schaaltje. Dan meldt onze huisarts zich per whatsapp: ‘Mag niet. Jullie zijn te jong! Als er ellende van komt gaat die huisarts aan de hoogste boom. Ook al klagen jullie zelf niet. Het is huisartsen nadrukkelijk verboden om onder de 60 te vaccineren.’
Onze collega en z’n vrouw zijn ouder en wist niet dat wij de 60 nog niet hebben aangetikt…en dus besluiten we dat het juridische zwaard van Damocles in dit geval zwaarder weegt dan het medisch onverantwoorde weggooien van 2 AZ vaccins.
De meegebrachte fles wijn als dank maken we gevieren soldaat om het chagrijn wat te verzachten. Wát een sof zeg! Dit gebeurt er als een overheid op de stoel van de arts gaat zitten.
Artsen zijn bekend met de risico’s van de medicatie die ze voorschrijven en plaatsen deze in het juiste perspectief voor de patiënt. Zij weten dat er geen enkel medicijn is zonder risico, lees de bijsluiter maar eens van paracetamol.
En zo vervliegt onze vaccinatiehoop in deze bange coronadagen.
We hoopten met deze vaccinatie wat makkelijker te reizen. Wat minder stress om in ons werk corona op te lopen. En om straks met een groene CoronaCheck op de telefoon wat makkelijker een grens over te komen, om niet 4x terug naar huis te hoeven voor de uiteindelijke prik..
Enfin… thuis ontbreekt ons de puf om weer terug naar de boot te gaan. Wat heeft het voor zin?
Na een lamgeslagen weekend herbezinnen we ons.
We besluiten te gaan terwijl we wachten. Of eigenlijk wachten we terwijl we gaan.
Wij en grote Mees zijn er klaar voor om te vertrekken terwijl we wachten op onze vaccinaties en op landen die weer open gaan.
grote Mees wordt schoongepoetst, de laatste klussen word geklaard en onverwachte schades gerepareerd.
Het zonnepaneel wat in de bijboot kan liggen om de Torqueedobatterij op te laden heeft waterdichte stekkers gekregen. De bilgepomp onder de vloer van de zeilenberging was doorgebrand. Die is vervangen en staat nu op een horizontalere en lagere stand en kan zo z’n werk beter doen.
De nieuwe landvasten zijn met oranje getooid zodat het uiteinde sneller te vinden is.
Naschrift: op Rob’s laatste werkdag kwam zijn vaccinatie-uitnodiging binnen. De dag erna, het begin van onze reis, verdween de eerste Pfizer injectie in z’n bovenarm. Nog 3 GGD afspraken te gaan.
Inmiddels zijn we anderhalve week op pad.
We dweilen door Nederland en hebben de leukste ontmoetingen met bekenden, vrienden en mede (Breehorn)zeilers.
De vaccinatie van Nynke is gepland. Het leven is goed.